Publiczna Szkoła Podstawowa

 

 

Pedagog szkolny

mgr Marzena Liszka

zaprasza na indywidualne konsultacje uczniów i rodziców w następujących godzinach pracy:

 

Wtorek: 8.00 – 14.00

Środa : 7.45 - 10.15

Piątek : 8.45 – 11.15

 

Pedagog Szkolny

Pedagog szkolny to osoba, która organizuje w szkołach i placówkach pomoc psychologiczną- pedagogiczną dla dzieci i młodzieży, której celem jest wspomaganie rozwoju psychicznego i efektywności uczenia się. Pedagog szkolny współpracuje z wychowawcami klas, z nauczycielami, dyrekcją, rodzicami (opiekunami prawnymi), pielęgniarką szkolną, organami szkoły oraz instytucjami wspomagającymi pracę opiekuńczo – wychowawczą szkoły. Głównym partnerem w pracy pedagoga szkolnego jest uczeń.

Najważniejsze zadania pedagoga szkolnego:

- pomoc wychowawcom klas w rozpoznawaniu indywidualnych potrzeb uczniów, analiza przyczyn niepowodzeń szkolnych uczniów, trudności wychowawczych, analiza wyników nauczania i ocen zachowania, rozmowy z rodzicami (opiekunami prawnymi), wywiady środowiskowe, udział w wywiadówkach i radach pedagogicznych, prowadzenie poradnictwa pedagogicznego dla uczniów, rodziców i nauczycieli w formie indywidualnej i grupowej,

- określenie form i sposobów udzielania pomocy uczniom, kwalifikowanie uczniów do odpowiednich form pomocy psychologiczno – pedagogicznej,

- koordynacja działań z zakresu orientacji zawodowej,

- organizowanie opieki i pomocy materialnej uczniom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej, współpraca z Gminnym Ośrodkiem Pomocy Społecznej w Kołaczycach,

- współpraca z Poradnią Psychologiczno-Pedagogiczną w Jaśle i innymi poradniami specjalistycznymi w zakresie konsultacji metod i form pomocy udzielanej uczniom oraz w zakresie specjalistycznej diagnozy w indywidualnych przypadkach,

- współdziałanie z organami szkoły, policją, sądami w przypadkach wykroczeń uczniów, (naruszenie regulaminu szkoły lub prawa).

 

Uczniowie mogą zgłaszać się do pedagoga gdy:

·        mają problemy z rówieśnikami,

·        mają problemy z nauką,

·        nie potrafią się uczyć,

·        mają problemy z adaptacją w szkole,

·        mają problemy rodzinne,

·        myślą, że nikt ich nie rozumie,

·        jesteście w trudnej sytuacji materialnej,

·        chcecie komuś pomóc, ale nie wiecie jak,

·        macie problemy ze zdrowiem,

·        potrzebujecie rozmowy o trudnej sytuacji, w której się znaleźliście…

·        macie ciekawe pomysły, którymi chcielibyście się podzielić...

Przyjdźcie również z każdą sprawą, z którą sami nie potraficie sobie poradzić. Nie mam czarodziejskiej różdżki, która sprawi, że wszystkie problemy znikną.  Nie twierdzę, że rozwiążę wszystkie Wasze problemy, ale:

- mogę Wam pomóc przemyśleć różne sprawy , 

- możemy wspólnie opracować strategię naprawy sytuacji,

- możemy wspólnie opracować taki sposób działania, który będzie dla Was  zadawalający.

Rodzice mogą zwrócić się do pedagoga gdy:

·        niepokoi ich  zachowanie dziecka,

·        chcą porozmawiać o dziecku,

·        chcą poprawić relacje z dzieckiem,

·        potrzebują wsparcia w procesie wychowania,

·        zauważą u dziecka problemy w uczeniu się,

·        znajdują się w trudnej sytuacji materialnej,

·        mają pytania i nie wiedzą do kogo zwrócić się o pomoc.

UCZYĆ  SIĘ  SKUTECZNIE – kilka dobrych rad:

 

·   Znajdź motywację do nauki – z podejściem „jak ja nienawidzę…” wiele nie osiągniesz. Pomyśl czy może warto nauczyć się czegoś dla siebie, poszerzenia horyzontów. Im więcej wiesz, tym łatwiej się uczysz – lepiej kojarzysz nowe informacje z już posiadanymi. Gorsza motywacja to uczenie się dla ocen (lepsza niż żadna…).

·        Pamiętaj o samospełniającym się proroctwie – jeśli wychodzisz z założenia, że opanowanie czegoś przekracza twoje możliwości to wiele nie osiągniesz. Zaprogramuj swój umysł na sukces.

·        Pamiętaj o odpowiedniej ilości snu. Jeśli jest go za mało umysł buntuje się i pracuje wolniej, może też zupełnie zablokować dostęp do informacji.

·       Koncentruj się przy czytaniu – najpierw przejrzyj całość; trudny tekst staraj się czytać dość szybko, podkreślaj, rób notatki na marginesach np. stosuj umowne znaki graficzne. Przy trudnym tekście notuj najważniejsze informacje i powiązania między nimi w zeszycie (wykresy, schematy, symbole).  Długi tekst podziel na logiczne części i referuj treść po każdym fragmencie, nadaj mu hasło wywoławcze.

·     Trwały ślad pamięciowy nie następuje po jednokrotnym czytaniu (powtarzaj, utrwalaj). Rób przerwy w nauce.

· Ucz się kolejno odmiennych zagadnień, pamiętając, że istnieje problem w zapamiętywaniu treści podobnych opracowywanych jedne po drugich.

·    Klasówka: zacznij od pytań najłatwiejszych (nie będziesz się tak denerwować uciekającym czasem).

·        Przy słuchaniu wykładu notuj najważniejsze fakty, pomoże ci to skoncentrować się i skróci czas powtarzania w domu.

·     Wypracowanie: zrób rozgrzewkę – ćwiczenie na płynność myślenia; notuj myśli przychodzące do głowy w związku z tematem; zrób konspekt wypracowania; popracuj nad dobrym wstępem; dbaj o właściwą kolejność prezentowania zagadnień, powiąż je w logiczną całość; w zakończeniu przedstaw wnioski podsumowujące główne myśli, pamiętaj, że powinno się ono odnosić do wprowadzenia

·  Przy problemach z zapamiętywaniem stosuj metodę małych kartek – napisz wiadomości, których musisz się nauczyć. Na jednej stronie np. datę, na drugiej wydarzenie, którego dotyczy. Spójrz na datę i spróbuj odpowiedzieć jakie wydarzenie miało miejsce. Odłóż na bok jeśli wiesz. Następnie ćwicz rozkładając kartki z drugiej strony. Dobre do: wzorów, słówek, nazwisk, stolic, dat, faktów. Zrób odpowiednie katalogi (np. język angielski – czasowniki nieregularne).

·        Język obcy: ucz się słówek następująco: usłysz je, zobacz, próbuj skojarzyć z podobnym, powtórz, wyobraź sobie, przeliteruj, napisz, utwórz z nimi związki wyrazowe i zastosuj je w zdaniach. Gramatyka: staraj się zrozumieć struktury gramatyczne (np. odnoś do polskiego). Zacznij od ćwiczeń naśladujących lektora, potem podstawiaj przez analogię inne przykłady, następnie przekształcaj zdania z formami, które chcesz opanować.

·    Jeśli czujesz, że nie możesz znaleźć rozwiązania problemu zrób sobie przerwę – daj czas podświadomości do zaangażowania się w problem.

·    Odżywiaj się tak, by twój mózg miał jak najlepszy materiał do przewodnictwa impulsów nerwowych. Produkty z konserwantami i sztucznymi barwnikami obniżają koncentrację i utrudniają zapamiętywanie. Jedz warzywa, owoce, produkty pełnoziarniste. Chipsy zamień na orzechy.

·      Przed klasówką unikaj osób bardzo przestraszonych i zbyt pewnych siebie. Lekki stres dobrze ci zrobi. Jeśli lęk cię paraliżuje zastanów się co jest tego przyczyną. Myśl przede wszystkim o tym, co wiesz. Zrób ćwiczenia oddechowe.

 

Jeśli zobaczysz lub usłyszysz – zapomnisz

Jeśli zobaczysz i usłyszysz – zapamiętasz.

Jeśli zobaczysz, usłyszysz i zrobisz – zrozumiesz. 

Na podstawie m.in. A. Jurek „Skoncentruj się” wyd. Harmonia 2009

SPECYFICZNE TRUDNOŚCI W UCZENIU SIĘ

 

W trakcie nauki szkolnej dziecko może borykać się z różnymi trudnościami w opanowaniu podstawowych technik szkolnych. W trakcie nabywania ich przez dziecko mogą wystąpić trzy rodzaje zaburzeń. Dla określenia trudności w zdobywaniu umiejętności czytania, używa się pojęcia: dysleksja, zaś w obrębie trudności pisania: dysgrafia i dysortografia. W szerszym znaczeniu współwystępujące trudności w czytaniu i pisaniu określa się dysleksją rozwojową. Dysgrafia to zaburzenie techniki pisania charakteryzujące się między innymi wadliwym odtwarzaniem kształtu liter, brakiem ich proporcji, poprawnego łączenia, co powoduje że pismo jest mało lub zupełnie nieczytelne. Dysortografia to zaburzenie objawiające się trudnościami w poprawnej pisowni m.in. popełnianiem błędów ortograficznych. O występowaniu tych trudności możemy mówić tylko w przypadku gdy uczeń zna zasady pisowni ortograficznej i mimo to, nadal popełnia błędy. [1] Specyficzne trudności w uczeniu się (dysleksja, dysgrafia, dysortografia) występują pomimo stosowania odpowiednich metod nauczania, normalnej inteligencji dziecka i poprawnych warunków społecznych. Są wynikiem zmian w centralnym układzie nerwowym.

 Najczęstszymi przyczynami trudności w czytaniu i pisaniu są:

- czynniki genetyczne czyli zaburzenia wrodzone lub odziedziczone;

- opóźnione dojrzewanie centralnego układu nerwowego;

- trudności wynikające z zaburzeń emocjonalnych np. stresu, urazu psychicznego;

- problemy spowodowane uszkodzeniami mózgu w czasie ciąży lub porodu, np. w wyniku  przyjmowania leków lub niedotlenienia.[2]

Występujące dysfunkcje w obrębie centralnego układu nerwowego powodują zaburzenia percepcji wzrokowej, słuchowej, orientacji przestrzennej oraz sprawności motorycznej. Zagadnieniem specyficznych trudności w nauce, ich przyczynami, uwarunkowaniami, objawami zajmuje się wielu autorów. Dla krótkiej charakterystyki tych zaburzeń występujących u dzieci w wieku wczesnoszkolnym posłużę się opisem według Marty Bogdanowicz. Jak wyznacza M. Bogdanowicz w wieku szkolnym (kl. I-III) mogą wystąpić charakterystyczne symptomy świadczące o ryzyku pojawienia się specyficznych trudności w uczeniu się w obrębie różnych funkcji. Zaburzona motoryka duża obserwowana poprzez np. niechętne uczestniczenie w zabawach ruchowych i lekcjach w-f, trudności w nauce jazdy na hulajnodze, rowerze, nartach itp. Problemy pojawiające się w zakresie motoryki związane z czynnościami samoobsługowymi takimi jak: ubieranie, mycie, jedzenie (posługiwanie się nożem i widelcem). Objawy zaburzeń pojawiają się również w zakresie koordynacji wzrokowo - ruchowej charakteryzujące się trudnościami w rzucaniu do celu i chwytaniem, niechęcią do rysowania i pisania, nieprawidłowym trzymaniem narzędzia piśmienniczego (zbyt mocne przyciskanie ołówka), niepoprawnym rysowaniem szlaczków w liniaturze zeszytu, problemami z odtworzeniem trudniejszych figur geometrycznych oraz niskim poziomem graficznym rysunków i pisania. Podczas nauki czytania i pisania mogą pojawić się nasilone trudności wynikające z opóźnienia lub zakłócenia rozwoju percepcji wzrokowej w zakresie czytania w formie trudności w rozpoznawaniu liter,  bardzo wolnego tempa czytania w związku z usilnym głoskowaniem i sylabizowaniem, trudność w opanowaniu automatyzacji procesu czytania, w trakcie czytania może pojawić się wiele błędów w formie: przestawiania lub/i opuszczania liter i sylab w wyrazie, niezauważanie poszczególnych liter w wyrazie, domyślania się sensu wyrazu na podstawie podobieństwa graficznego z innym oraz wiążące się z tym niewłaściwe lub słabe rozumienie czytanych treści. W obszarze pisania mogą pojawić się trudności z zapamiętaniem kształtu rzadziej występujących liter o skomplikowanej strukturze np. wielkie litery pisane (H, F, Ł, G), może wystąpić mylenie kierunku zapisu liter, mylenie liter o podobnym kształcie graficznym (np. m-n, l-t-ł) lub inaczej położonych w przestrzeni np. (p-g b-d), opuszczanie liter lub całych końcówek wyrazów, drobnych elementów graficznych takich jak znaki diaktryczne, znaki interpunkcyjne. W zapisywanych treściach występować mogą nasilone błędy typowo ortograficzne, niestosowanie zasad rozpoczynania zdania wielką lub małą literą. Mogą pojawić się problemy z różnicowaniem, zapamiętywaniem i stosowaniem zasad ortograficznych, przepisywaniem i pisaniem z pamięci, rozplanowaniem graficznym wyrazów na stronie w zeszycie, stosowaniem prawidłowych odstępów między literami lub wyrazami, przestawianiem liter w wyrazach i wolnym tempie pisania. Pojawiające się błędy w czytaniu i pisaniu mogą występować również z powodu zakłócenia rozwoju percepcji słuchowej np. czytanie nierytmiczne, uporczywe literowanie bez zdolności wykonania syntezy wyrazu, zmiany liter, przekręcanie wyrazów, zgadywanie pozostałych, mylenie wyrazów zbliżonych artykulacyjnie np. bułka – półka, przejawianie niechęci do czytania szczególnie głośnego. W zakresie pisania mogą pojawić się trudności w różnicowaniu pisowni i-j, rozróżnianiu samogłosek nosowych ą/om, ę/em, trudności w różnicowaniu podobnych głosek (z-s, b-p, k-g), pisaniem wyrazów ze zmiękczeniami, opuszczanie liter i sylab. Ponadto trudność z prawidłowym odtwarzaniem tekstu ze słuchu. Mogą również wystąpić trudności w zapamiętywaniu nazw ułożonych sekwencyjnie (pory roku, dni tygodnia, miesiące). Ostatnim obszarem  jest orientacja w schemacie ciała i przestrzeni przejawiające się trudnościami w niepoprawnym określaniu strony prawej i lewej zarówno w schemacie ciała jak i na płaszczyźnie oraz zwierciadlany lub/i niepoprawny  kierunek zapisu liter i cyfr.[3]

 

 

KIEDY WYBRAĆ SIĘ DO DORADCY ZAWODOWEGO?

 

Na każdym etapie życia warto odwiedzić doradcę zawodowego, pomoże nam on w lepszym samopoznaniu (czyli wiedzy o nas samych), ustaleniu preferencji, zainteresowań i predyspozycji zawodowych, a także określeniu wymagań i przeciwwskazań zdrowotnych w wybranym zawodzie. Służą temu testy oraz rozmowa doradcza, podczas której specjalista pomaga w uświadomieniu sobie swoich mocnych stron i wskazuje, jak je wykorzystać w procesie dalszego kształcenia. Doradca pomoże także w ukierunkowaniu nas w wyborze szkoły lub dalszego kierunku kształcenia zgodnego z naszymi predyspozycjami. Ponadto podczas porady uzyskasz informacje o różnorodnych formach kształcenia, wymaganiach pracodawców, aktualnej sytuacji na rynku pracy i prognozowanych trendach rozwojowych. Doradca zawodowy sporządza także Indywidualny Plan Działania, dzięki któremu łatwiej sprecyzujesz swoje plany i cele zawodowe zarówno te krótko jak i długoterminowe. Decyzję o dalszej ścieżce rozwoju warto kilkukrotnie przemyśleć, a w razie jakichkolwiek wątpliwości zasięgnąć pomocy specjalisty. Z doradcą zawodowym możesz spotkać się bezpłatnie na terenie Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej w Jaśle.

JAK RODZICE MOGĄ WSPIERAĆ ROZWÓJ
SPOŁECZNO-EMOCJONALNY   PRZEDSZKOLAKA ?

 

Harmonijny rozwój osobowości dziecka zależy od poziomu równowagi trzech sfer: fizycznej, intelektualnej i społeczno – emocjonalnej. Tempo i rytm rozwoju uwarunkowany jest czynnikami biologicznymi i środowiskowymi. Wśród czynników środowiskowych najważniejsza jest rodzina. Dziecko, które ma zaspokojone potrzeby: bezpieczeństwa, miłości, uznania, współdziałania z innymi; wychowywane w zgodnej rodzinie, w atmosferze wzajemnego zrozumienia i poszanowania praw członków rodziny - zachowuje równowagę emocjonalno - uczuciową.

W wieku 3-7 lat następuje intensywny rozwój społeczny. Dziecko chodzące do przedszkola ma wiele okazji do uspołeczniania się. Uczy się nawiązywać kontakty z rówieśnikami i dorosłymi, przestrzegać reguł życia w zbiorowości, zawartych umów, kompromisów, samodzielności,  zdyscyplinowania.

Tę ważną sferę,  niekiedy niedocenianą przez rodziców,  można wspomagać
również w domu.

Warto więc:

- uczyć samodzielności – dotyczy m.in. ubierania, mycia, dbania o porządek
w najbliższym otoczeniu, pamiętania o spakowaniu  rzeczy do przedszkola  itp. Pamiętając o zachowaniu pewnych  granic,  należy pozwalać dziecku decydować w tych sytuacjach, w których jest to możliwe.

Dziecko będzie wtedy bardziej pewne siebie i zdolne do podejmowania własnych decyzji.

- uczyć odpowiedzialności,  obowiązkowości i systematyczności – przydzielać jakieś drobne zadania w domu, o wykonywaniu których dziecko powinno codziennie pamiętać np.: opieka nad zwierzątkiem, sprzątanie,  układanie czegoś, segregacja czy wynoszenie odpadów, podlewanie kwiatków itp. Z wykonywania zadań dziecko należy  rozliczać, nagradzać.

- uczyć cierpliwości i  wytrwałości w  pokonywaniu trudności – w przypadku napotykania trudności warto stosować wzmocnienia pozytywne, mówić dziecku ,,potrafisz”, „możesz się z tym uporać”, „próbuj jeszcze”, „o, już jest nieco lepiej”, dyskretnie wspomagać, chwalić za wysiłek i pilnować, by dziecko doprowadziło rozpoczętą pracę do końca.  J. Korczak powiedział: ,,Pozwólmy dzieciom błądzić i radośnie dążyć do poprawy”. Bardzo ważne jest, by pobudzać i zachęcać dziecko do dobrych czynów, chwalić za nie, nie podkreślać i nie roztrząsać słabości. Jeśli rozwiną się mocne strony osobowości, to słabości znikną lub łatwiej będzie dziecku sobie z nimi poradzić.

- ustalać w domu pewne zasady i egzekwować ich respektowanie, nagradzać
i wyciągać konsekwencje.

- wyrabiać umiejętność współpracy i współdziałania – przydzielać cząstkowe zadania, które przy współpracy np. całej rodziny lub rodzeństwa prowadzić będą do określonego całościowego efektu, osiągnięcia wspólnego celu.

- uczyć kompromisów, liczenia się nie tylko z własnymi potrzebami, ale też potrzebami innych osób, hamować egoistyczne pragnienia.

- uczyć umiejętności słuchania, wydawać polecenia dotyczące wykonania drobnych zajęć wymagających skupienia uwagi i konsekwentnie pilnować, czy dziecko je właściwie wykonuje, ale też uważnie i empatycznie słuchać dziecko, z zachowaniem postawy akceptacji. Kiedy autentycznie słuchamy zwierzeń dziecka, możemy pojąć sprawy z jego punktu widzenia, pogłębić uczucie bliskości. W takim klimacie przykre emocje związane np. z sytuacją, o której dziecko opowiada mogą być usunięte nie przez stłumienie czy wyparcie, lecz otwartą ekspresję.

- uczyć panowania nad emocjami w niektórych sytuacjach, choć nie należy ich tłumić czy wypierać. Warto zachęcać dziecko do szczerego mówienia
o swoich, szczególnie negatywnych emocjach, uczuciach, które przeżywa np. ,,jestem zły, wściekły,  jestem niezadowolony, jest mi przykro” itp. Dobrze jest,  pozwalać przykre emocje odreagować. Bardzo ważne jest, by okazywać, że rozumiemy  uczucia dziecka, nie zaprzeczać, gdyż już samo okazanie zrozumienia np. ,,widzę, że  jesteś  zły”-    uspokaja dziecko.

-  zapewniać możliwość częstych kontaktów z rówieśnikami,  przyczyniać one się będą do wyrabiania umiejętności współżycia w grupie.

- dużo rozmawiać z dzieckiem na tematy dotyczące różnych sytuacji społecznych, uczyć rozumienia, co jest dobre, a co złe (np. że nie wolno krzywdzić innych, niszczyć cudzej własności, przywłaszczać cudzych rzeczy itp.)

-  starszych dzieci /6 - latków/ nie straszyć szkołą, nie okazywać dziecku własnych lęków i niepokojów, nastawiać dziecko pozytywnie, pokazywać, że szkoła może być pasjonującą przygodą a nie uciążliwym obowiązkiem.

    

PEDAGOG SZKOLNY (FORMULARZE) 2021-2022

Wniosek na badanie do PPP pobierz.

Opinia nauczyciela pobierz.

• « poprz.
• nast. »